مـن آواره ی نـاکـجـــــایـی تــریــن ردّپــــایــم
چه بـی انتهـــایم خـدایــا، چه بی انتهــــایـم
مـــرا دارد از خــود تهــی می کنــــد ذرّه ذرّه
همان حسّ گنگی که می جوشد از ژرفنایم
پُــــرم از غریبـیّ و لبـــریزم از بـی شکیبــی
خدایـا نمی دانـم امشـب کیام، در کجــایم
من و جستجوی تو ای نبض پنهان هسـتی
کجــای زمیــن و زمــانی؟ بگـــو تـا بیــــایم
بگــو از کجـای دلــم می وزی، سایه روشـن
کـه مـن بــا غریبــانگـی های تـو آشنــــایـم
کبودای زخمی که گل می کنی در سـکوتم
بنفشای بغضی که سر می کشی از صدایم
چو یک قاصـدک در پریشانی دسـت طوفان
در آشــوب بی ســـاحل یـادهـایت، رهـــایم
چو فانوس چشـمانم از آتش و انتظار است
بیــــا، ورنـه تا صبـح می پـژمـرد روشنـــــایم
هنــوز این منـم خیــره بر امتـــداد همیشه
که روزی تـو می آیی از آنسوی لحظه هایم
استاد روزبه از شعرای بزرگ بروجرد هستند سلامت و پایدار باشند
می ,بی ,بـی ,روزبه ,تـو ,مـن ,رهـــایمچو فانوس ,فانوس چشـمانم ,چشـمانم از ,یـادهـایت، رهـــایمچو ,ســـاحل یـادهـایت،
درباره این سایت